Categorie: Niet gecategoriseerd

Twee weken terug zat ik op mijn bed en dacht aan mijn moeder. Ze is al tien jaar niet meer hier, maar toch heb ik het idee dat ik haar regelmatig even voorbij voel komen. De ideeën die ik vroeger had over wat er zou zijn na de dood, zijn de laatste jaren eigenlijk alleen maar sterker geworden.

Voor mijn gevoel kun je als ziel contact maken met de mensen hier. En andersom. Natuurlijk slaat de twijfel ook geregeld toe en vraag ik me af of ik het niet allemaal verzin.

Daarom vroeg ik aan mijn moeder, twee weken terug, zittend op mijn bed, of ze me een teken kon sturen. Of ze me kon laten zien dat ze er heus nog wel is. Ik vroeg haar of ze een witte veer wilde sturen. En het liefst niet een gewone, witte veer, maar een witte veer met iets speciaals. Het hoefde geen grote te zijn, klein mocht ook, als ik maar wist dat die veer via haar zou komen. Het hoefde niet meteen nu, mocht ook later.

Eerder las ik er eens een boek over en daarin stond dat je het vervolgens los mag laten en mag vertrouwen dat het komt. Hoeft niet meteen die dag of de dag erna, maar het komt. Dat is dan nog best moeilijk hè, dat loslaten. De eerste dag lukte dat ook niet. Ik bleef er mee bezig. Later lukte het kennelijk wel.

Het was zondag, Moederdag, en ik was in Nijmegen bij een festivalletje. Mijn oudste dochter belde met een vraag. Ik kon haar niet verstaan, omdat de muziek zo hard was, dus liep ik een eindje weg, een bruggetje over. En terwijl ik met haar aan de lijn was, zag ik een witte veer op het pad liggen. Hij was niet groot en zag er zelfs een beetje vies uit. Alsof er poep aan zat. Toch pakte ik, al bellend, het veertje op. Was dit het teken? Ik draaide het veertje om. De poep bleek geen poep, maar goud. Een witte veer met een gouden rand. Ik vond hem op Moederdag, terwijl ik mijn dochter aan de lijn had en voelde zo het gouden lijntje van boven, van mijn moeder, naar beneden en via mij naar Doris, mijn dochter.

Misschien bedenk ik het nog steeds allemaal. Zeker weet je het natuurlijk nooit, wat er is na de dood. Maar ik kies ervoor dat het een dubbel gouden contactlijntje was tussen moeder en kind, de vrouwenlijn in goud verbonden.

Vorige week had ik een magische week in de Pyreneeën in Frankrijk. De omgeving, de opleiding, de opleider en zeker ook de fijne vriendinnen met wie ik was, zorgden voor een week vol verwondering en leren. Ik was in de wolken. Zondagnacht deed ik mijn eigen deur weer open en kroop ik bij mijn lievelingen. Fijn om weer thuis te zijn. Maar vanochtend stond ik op met een vol hoofd. Gedachten buitelden over elkaar en die gedachten regen zich aaneen tot zorgen. Ik heb belangrijke keuzes gemaakt ten aanzien van mijn werk die er vast toe gaan leiden dat ik nog meer mijn eigenheid in alles zal verweven. Maar er is ook het hele aardse en in dit geval is dat geld. Die vloog me aan. Hoe ga ik het doen? Hoe gaan wij het doen? Wat als opdrachten uitblijven? De stroom mij niet weet te vinden? Soms is het best zoeken als zzp-er en zeker als er overal om je heen geroepen wordt dat het crisis is.

Lobi, onze hond stond te trappelen van ongeduld. Hij moest uit. Ik besloot juist langer te gaan lopen, ook al zat er haast in mijn gedachten. En dat lange lopen was goed. Met mijn hoofd nog in de zorgen praatte ik hardop tegen de kosmos. Kun je met een teken komen? Mag ik zo door gaan?

En prompt dook er een enorme 4 op, niet te missen. Mijn ogen schoten vol, want ik wist dat Ellen, mijn lieve vriendin die in de zomer overleden is, dicht bij mij was. Ik voelde dat ik zakte, dat ik weer voeten had. We liepen verder en mijn oog viel op een stralend wit veertje. Veren laten mij altijd opveren, zeker als ze zo wit zijn en kleine lichtjes op het pad lijken. Telkens stopte Lobi even en keek om naar mij. Daarna vervolgende hij zijn weg, alsof hij de mijne wees.

Er schoot een gedachte door me heen. Zal ik dan toch maar weer een baan gaan zoeken? Even stoppen met dit pad en terug gaan naar mijn hele oude? Meteen op dat moment kwam er een man van ver in de 70 langzaam langs joggen. Ik wilde Lobi vast doen, maar de man riep: ‘Nee, dat hoeft niet. Ik ben niet bang.’

Ik bedankte de man en voelde aan mijn lijf dat dit weer een teken was. Inderdaad. Ik ben niet bang. Ook al weet ik soms niet precies wat ik doe, het voelt wel als het juiste. Vertrouwen maakte zich van mij meester en de kramp verliet mijn lijf.

Waarom deel ik dit? Het is toch kwetsbaar? Ja, dat is het. En daar zit volgens mij ook de kracht. Dit is hoe ik denk. Dit is hoe ik kijk. Dit is hoe ik voel. Dit is hoe ik werk.

Je kunt kijken naar de wereld om je heen met ‘gewone’ ogen, maar als je soms een andere bril opzet, zie je anders en soms ook meer. Dan hoor je dat de man het niet over de hond heeft, maar over jou. Dan zie je dat je hond je anders aankijkt dan normaal en lijkt te voelen dat jij hem even nodig hebt. Dan voel je de verwondering van de wereld om je heen.

Ik hoop met alles dat ik daar anderen mee kan inspireren en wat vertrouwen de wereld in kan blazen voor als het even nodig is.

Vertrouw jij erop dat je berichten krijgt van overleden dierbaren? Ik doe dat meer en meer. Welke berichten kreeg jij zoal?

De cirkel is rond. De laatste steken zijn gezet. Het is voor mij tijd voor een nieuwe cirkel. Vorige week nam ik afscheid van De Broederij. Al even geleden beëindigde ik mijn werkzaamheden voor De Broederij, maar zoals dat denk ik gaat met zaken die je zelf hebt opgezet en waar hart en ziel in zitten, lagen er nog aardig wat lijnen die ook losgelaten mochten worden. Ik borduurde cirkels op lapjes, maakte stenen van goud en schreef een brief aan De Broederij, om mijzelf te helpen met dit proces. Bij het teruglezen van deze brief hoorde ik de liefde die ik voor deze plek voel. Er is zoveel eigenheid, verbinding en samen. Zoveel sprankel, herinnering en zijn. Woorden die ik belangrijk vind en waarden van waaruit ik graag werk. Veel fijne mensen hebben zich verbonden met De Broederij en iedereen voegt wat van zijn of haar goud toe. Dat vind ik mooi. Het is gek. Ik zal bij De Broederij blijven komen, want de projecten van Stichting Aroma vinden er plaats, maar toch is het anders. Echt anders. Het is goed zo. @jorinemartine dank voor dit avontuur dat we samen zijn aangegaan. ???? De gouden cirkel is rond. Ik start weer een nieuwe cirkel en hoop dat deze ook van goud wordt. Laat ik daar maar op vertrouwen. #afscheid#debroederij#rituelen#ritueel#cirkel#stichtingaroma#liefdesbrief#loslaten#lijnen#vertrouwen Foto is gemaakt door @marloes_meijburg

‘Wat wil je later worden?’ Deze vraag kennen we allemaal. We hebben hem als kind moeten beantwoorden en stellen hem zelf vast wel eens aan de kinderen van nu. Mijn jongste dochter gaf daar ooit een mooi antwoord op. Ze was 5 en zei: ‘Ik ben toch al Aaf?’ Ze had gelijk. Ze was en is al Aaf. Vaak is het al een hele klus om gewoon jezelf te zijn. Om te voelen waar je hart naar uit gaat. Om te ervaren waar je blij van wordt en waar je drempels liggen. Om te weten waar je goed in bent en wat je graag wilt leren. Gewoon omdat het bij je past. Toch is onze maatschappij anders ingericht. Het is goed te weten wat je gaat doen. Betaald werk hebben, is belangrijk, want anders tel je wellicht niet helemaal mee. Maar is dat eigenlijk wel zo? Steeds vaker ervaar ik hoe deze denkbeelden ingesleten zijn in ons leven. Daarnaast zie ik hoeveel mensen hier juist problemen mee ondervinden. Ze hebben bijvoorbeeld geen betaald werk meer en voelen zich daardoor minderwaardig. Vaak hebben ze met pijn in hun hart moeten stoppen met deze baan, omdat hun (psychische) gezondheid het niet meer toeliet. Soms besluiten mensen dat het even genoeg is zo. Dat werk niet alles is en het fijn is om even tot rust te komen, zonder verplichting van een baas. Vanuit de omgeving krijgt iemand dan al snel de vraag: ‘Wanneer begin je weer? Wat ga je dan doen? Je bent al zo lang thuis.’ Deze vragen zorgen er regelmatig voor dat iemand meer stress ervaart. Ze hebben het gevoel dat ze iets moeten, omdat ze niet goed bezig zijn. Ze voelen zich onzeker en denken dat ze snel op zoek moeten naar een baan, zodat ze weer mee tellen. Ik zie daarentegen vaak dat het voor sommige van deze mensen juist heel goed is om even geen druk van buitenaf te ervaren. Om niet aan verplichtingen en hoge verwachtingen van de maatschappij te hoeven voldoen. Om te voelen wat je echt voldoening geeft, waar je blij van wordt. Natuurlijk is het belangrijk om een bepaalde structuur in de dag te hebben. Werk kan hierin een rol spelen, maar dit kan ook op een hele andere manier gecreëerd worden. Bij Stichting Aroma en De Broederij voeren wij vaak deze gesprekken. Maar goed, dat is dus een deel van mijn werk, mensen coachen en begeleiden, zodat ze meer licht ervaren in hun leven. Wat dat betreft ben ik niet Roomser dan de paus. Bij mij is de maatschappij met alle normen net zo goed ingesleten. Wat zou ik zijn zonder mijn werk? Of beter gezegd: wie zou ik zijn? Verander ik dan wezenlijk of is dat een idee, een gemeenschappelijk denkpatroon wat ook ik voor mezelf mag doorbreken? Met bewondering kijk ik naar mensen die hier hun weg in vinden. Die hun identiteit niet af laten hangen van hun betaalde baan, maar leven naar hun interesses en natuur. Die gewoon zijn. Eigenlijk zijn wat dat betreft kinderen een groot voorbeeld. Het gaat hen er niet om wat je bent, het gaat er om wie je bent. Laten we daarom deze westerse norm doorbreken door die ene vraag niet meer aan onze kinderen te stellen. Wie weet is het veel beter om onze grote voorbeelden te vragen: ‘Wie denk je dat ik ben?’ Ik denk dat de antwoorden ons zullen verrassen en ons wellicht zullen helpen nog meer onszelf te worden. #stichtingaroma#debroederij#wortelsenwolken

Lieve volwassene, Heb jij een beetje licht over? Zullen we dat meegeven aan de wind, zodat onze kinderen en jongeren dit kunnen vangen? Ik schreef er onderstaand gedicht over. Zondag steek ik om 12 uur een kaarsje aan voor alle jeugd. Doe je mee? Lieve jeugd, open je armen en vang! ???? #lichtjevoordejeugd