Geregeld is er hier in huis iets kwijt. Een trui, een broek, een sleutel, een boek, alles kan zoek zijn. Dan mag ik het vinden en vaak lukt dat ook. Wat ik meestal voor me zie, is dat het ding ergens ligt. Ook al ben je het kwijt, zoek je je rot, het ligt gewoon ergens. Gekmakend is deze gedachte soms ook. Maar meestal helpt het, want in plaats van te zeggen dat ik iets zoek, zie ik voor me dat ik het vind. Soms helpt Heilige Antonius mij daar ook nog een handje bij.
En soms helpt niks. Dan vind ik die sok nergens, totdat hij een half jaar later opduikt onder de stoel in de auto. Hij lag dus toch al die tijd ergens…
Vandaag dacht ik ineens: Eigenlijk is dit niet anders dan met andere dingen die we zoeken in het leven. Een leuke baan, een fijn huis, een mooie liefde, een wat dan ook. Als je zegt dat je zoekende bent, niet weet wat je wil, ga je het dan vinden? Of ligt het gewoon al ergens, is het al ergens aanwezig en hoef je het alleen maar te vinden? Dat klinkt heel simpel, en toch kan deze gedachte misschien net een ander perspectief bieden.
Stel dat je geen zoeker bent, maar een vinder. En stel dat je het niet nu vindt, maar over een tijd. Ga dan, net als dat je op een gegeven moment stopt met het vinden van de sok, verder met waar je gebleven was. Wie weet vind je het ineens toch. In een onverwachte hoek.
Ps: ligt een van deze sokken misschien onder jullie achterbank?